„Carmen Funebre” – teatralna pieśń żałobna o wojnie i uchodźstwie

„Carmen Funebre” (łac. „Pieśń żałobna”) to przełomowy spektakl plenerowy Teatru Biuro Podróży z Poznania, stworzony w 1994 roku przez reżysera Pawła Szkotaka. Inspirowany wojną w byłej Jugosławii oraz nasilającymi się konfliktami etnicznymi i nacjonalizmami, spektakl stanowi artystyczną reakcję na tragedie wojenne i los uchodźców.

Podczas przygotowań do spektaklu, członkowie zespołu spotykali się z uchodźcami z byłej Jugosławii, których relacje stały się podstawą do stworzenia uniwersalnych metafor opisujących los wygnańców. „Carmen Funebre” nie opowiada jednej konkretnej historii; zamiast tego ukazuje serię obrazów i scen, które poruszają temat przemocy, utraty i dehumanizacji.

Spektakl charakteryzuje się imponującą oprawą wizualną i dźwiękową. Wykorzystuje szczudła, ogień, efekty świetlne oraz przejmującą muzykę, by wywołać silne emocje u widzów. Minimalne użycie słów sprawia, że przedstawienie oddziałuje głównie poprzez sugestywne obrazy i ruch, co czyni je zrozumiałym dla międzynarodowej publiczności.

Międzynarodowe uznanie

„Carmen Funebre” zdobyło liczne nagrody i było prezentowane na wielu festiwalach teatralnych na całym świecie. W 1995 roku spektakl otrzymał Fringe First Award oraz Critics’ Award na festiwalu w Edynburgu, a w 1996 roku Hamada Award. Był również wystawiany m.in. w Iranie, na Zachodnim Brzegu, w irackim Kurdystanie oraz w Turcji, gdzie poruszał tematykę uchodźców i konfliktów zbrojnych.

Reżyserem spektaklu jest Paweł Szkotak, założyciel Teatru Biuro Podróży. W realizacji udział wzięli m.in. Marta Strzałko, Jarosław Siejkowski, Łukasz Kowalski, Tomasz Wrzalik i Maciej Zakrzewski. Scenografia, opracowanie muzyczne i scenariusz zostały stworzone przez zespół, a za technikę sceniczną odpowiadał Łukasz Jata.

„Carmen Funebre” to poruszające widowisko teatralne, które w bezkompromisowy sposób ukazuje okrucieństwo wojny i dramat uchodźców. Dzięki uniwersalnemu językowi teatru plenerowego, spektakl trafia do widzów na całym świecie, skłaniając do refleksji nad kondycją człowieka w obliczu konfliktów zbrojnych.